methode van weergeven, waarnaar de punten op het aardoppervlak overeenkomen met de betreffende punten op de kaart. De overdracht van driedimensionale gegevens op een tweedimensionaal vlak betekent noodzakelijkerwijze dat compromissen moeten worden gemaakt met betrekking tot de juistheid en consistentie in weergave. De verschillende methodes zijn het resultaat van een voorkeur of keuze voor de juistheid in weergave van bepaalde punten of eigenschappen. Men onderscheidt naar afbeelding van het aardoppervlak, of gedeeltes ervan: (oppervlakte getrouwe, flakware)
- azimutale projectie,
- kegelprojectie,
- cilinderprojectie.
De as van de cilinder, kegel of vlak wordt als as van de projectie aangenomen. Bij de projectie uitgaand van de aardas vallen de as van de aarde en die van de projectie samen. Bij de projectie over dwars ligt de as van de projectie in het vlak van de evenaar. In alle andere gevallen spreekt men van een projectie met schuine as. iedere projectie wordt gekenmerkt door de wijze waarop het gradennet van de aarde is afgebeeld.
Afhankelijk van de positie van het raakpunt van het kaartvlak met de (aard)bol wordt verschil gemaakt tussen
- normale (pool-) projectie, waar de as van de aarde door het centrum van de kaartprojectie gaat;
- equatoriale projectie, waar het een of meerdere raakpunten op de evenaar liggen; en de
- schuine projectie waar het raakpunt ergens tussen de polen en de evenaar ligt.
Uiteindelijk zijn er nog eigenschappen wat betreft de nauwkeurigheid van de kaart en de overeenstemming met de (bolvormige) werkelijkheid. Een kaart is echter bij benadering en in een door het verschil van bol tot vlak in beperkte mate óf
- hoekgetrouw, óf
- lengtegetrouw, óf
- vlakgetrouw.